تمام فرازهای دعای عرفه ، عرفانی و اعجاب برانگیزه . ولی هرکسی بنا به اوضاع خودش یه جاهایی بیشتر مکث می کنه . جایی که میگه : خدایا ! اگر مردم از باطن من خبر داشتند ، هیچ احترام و جایگاهی بینشون نداشتم . اما تو با همه ی علمی که به باطنم داری و از گناهانم خبر داری ، باز هم به من فرصت دادی ....
دعاهای همه تون در عرفه ی عرفانی قبول درگاه حق و عیدتون مبارک 
وَاِذا جاءَکَ الّذینَ یُومِنُونَ بِایآتِنا فَقُل : سَلامٌ عَلیکُم .
کَتَبَ رَبُّکُم عَلی نَفسِه الرَّحمه .
اَنَّهُ مَن عَمِلَ مِنکُم سُوءً بِجَهالةٍ
ثُمَّ تابَ مِن بَعدِهِ وَ اَصلَحَ فَاِنَّهُ غَفُورٌ رَحیم .
آیه ی ۵۴ سوره ی مبارکه ی انعام
ای پیامبر ! هرگاه کسانی که به آیات ما ایمان دارند ،
نزد تو آمدند . به ایشان بگو :
سلام بر شما . پروردگارتان رحمت را بر خود مقرر داشته است .
بدانید که هرگاه
هرکس از شما که از روی جهالت و نادانی مرتکب گناهی شده باشد ،
سپس توبه کند و به خدا بازگردد و در صدد اصلاح خویش باشد ،
بداند (و امیدوار باشد) که
خداوند بخشایشگر است و مهربان .
امروز به این آیه که رسیدم حس عجیبی پیدا کردم . خداوند نفرمود ای کسانی که جهاد کردید و ای کسانی که خطایی نکردید و... فقط فرمود : ای کسانی که به آیات ما ایمان آوردید ! و اول پیامبرش (ص) را امر فرمود که : به ایشان سلام بگو . سلام هم مظهر ایمنی و سلامت است . یعنی ایمان که آوردی از طرف خدا و رسول در امانی و در امنیت ایشان قرار گرفتی .
و وعده ی بزرگ و شیرین : خداوند بر خود رحمت را مقرر داشته است . و اینجا با ما قول و قرار گذاشته که :اگر برگردی و سعی در اصلاح خودت و امورت بکنی مطمئن باش که من غفور هستم و رحیم .
پ . ن : به احترام کلام شریف الهی فقط کامنت های مرتبط تایید می شوند .
ای کسی که خائفان به درگاه او می گریزند . ای کسی که گناهکاران به او پناهنده می شوند .ای کسی که توبه کنندگان رو به سوی او می آورند .ای کسی که رغبت زاهدان به او مایل است . ای کسی که متحیرین به او روی می آورند . ای کسی که مریدان به او انس می گیرند . ای کسی که دوستان به او افتخار می کنند . ای کسی که در عفو و بخششت خطاکاران طمع دارند. ای کسی که ایمان آوردگان به درگاهش آرام گیرند . ای کسی که توکل کنندگان به او توکل می کنند . «فراز ۴۴ از دعای جوشن کبیر »
ای آنکه می پذیری عمل اندک مرا و از جرم سنگینم می گذری به راستی که تو آمرزنده و مهربانی . بارالها از تو می خواهم ایمانی که قلبم را مسرور سازدو یقینی که به واسطه ی آن بدانم که جز آنچه تو برایم مقدر کرده ای به من نرسد . « فرازی از دعای سحر »
خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم
*****
زاد راه حرم وصل نداریم مگر
به گدایی ز در میکده زادی طلبیم
*****
اشک آلوده ی ما گرچه روانست ولی
به رسالت سوی او پاک نهادی طلبیم
*****
لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام
اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم
*****
نقطه ی خال تو بر لوح بصر نتوان زد
مگر از مردمک دیده سوادی طلبیم
*****
عشوه ای از لب شیرین تو دل خواست به جان
به شکرخنده لبت گفت مرادی طلبیم
*****
تا بود نسخه ی عطری دل سودازده را
از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم
*****
چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم
*****
بر در مدرسه تا چند نشینی حافظ
خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
فصل
آنگاه که عشق این داستان را گفت ، زلیخا سبب سفر او را پرسید . عشق گفت : ما سه برادر بودیم ، برادر بزرگتر ما حُسن است که ما را پرورده است . برادر کوچکتر ما حزن است که در خدمت من بود و ما سه نفر با هم خوش بودیم تا ....
او از راهی چندساله قادر به دیدن است زیاد در سفر است ولی هرجا که می خواهد برود بر هر مسافتی که باشد در یک لحظه می رسد .
این نگهبان به او می گوید هرکسی را به دروازه راه ندهد و اگر از جایی رخنه ای پدید آمد زود به او خبر بدهند.
عشق جوابش داد که : من از بیت المقدسم ، از محله ی روح آباد از درب حُسن . خانه در همسایگی حزن دارم ، پیشه ی من سیاحت است . صوفی مجرّدم و هروقتی روی بر طرفی زنم و هرروز به منزلی باشم و هرشب جایی مقام سازم .
چون در عرب باشم عشقم خوانند و چون در عجم باشم مِهرم خوانند . در آسمان به خرد مشهورم و در زمین به انیس معروفم ، اگرچه که کهنسال و دیرینه ام ، هنوز جوانم و اگرچه بی برگم ، از خاندانی بزرگم . قصه ی من دراز است و اگر بگویم دچار ملال خاطر می شوی . پس کوتاه برایت می گویم :
راه حُزن نزدیک بود ، به یک منزل به کنعان رسید. در جستجوی پیری ( مراد و مرشد) بود که چند روزی در صحبت او به سر برد . خبر یعقوب کنعانی را شنید ، به صومعه ی او وارد شد .
چون یعقوب اورا دید ، مسافری دید آشنا ، مهر او بر دلش نشست .با خوش رویی از او استقبال کرد و گفت : خوش آمدی از کدام طرف تشریف آورده ای ؟
حُزن گفت : از اقلیم « ناکجا آباد » از شهر پاکان .
محبت چون به غایت رسد آن را عشق خوانند . و عشق خاص تر از محبت است زیرا همه عشقی محبت باشد اما همه ی محبت ها تبدیل به عشق نمی شوند. و محبت خاص تر از معرفت هم هست . زیرا همه ی محبت ها بر مبنای معرفت است . ولی همه ی معرفتها بدل به محبت نمی شوند.
داشتم از بین غزلهای شیرین کلیات شمس غزلی انتخاب میکردم تا در پست جدید بگذارم که پیامکی از دوستی رسید با آزرده دلی از آنکه منعش کرده بودند از مولا بگوید و بنویسد! درنگ جایز ندیدم و آغاز کردم :
زهی عشق زهی عشق که ماراست خدایا
چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا
**********
چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید
چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست ! خدایا
**********
زهی ماه زهی ماه زهی باده ی همراه
که جان را و جهان راست خدایا
**********
زهی شور زهی شور که انگیخته عالم
زهی کار زهی بار که آنجاست خدایا
**********
فروریخت فروریخت شهنشاه سواران
زهی گرد زهی گرد که برخاست خدایا
**********
فتادیم فتادیم بدان سان که نخیزیم
ندانیم ندانیم چه غوغاست خدایا
**********
ز هر کوی زهر کوی ، یکی دود دگرگون
دگربار دگربار چه سوداست خدایا
**********
نه دامیست ؟!نه زنجیر ؟!همه بسته چراییم ؟
چه بندست ؟ چه زنجیر ! که برپاست خدایا
**********
چه نقشیست چه نقشیست ؟ دراین تابه ی دلها
غریبست ، غریبست ، ز بالاست خدایا
**********
خموشید ، خموشید ، که تا فاش نگردید
که اغیار گرفتست چپ و راست خدایا
باور می کنید ، من دائم رویاهایم را تروخشک می کنم . مواظبشان هستم ، هرهفته آنها را بررسی و گردگیری می کنم . حواسم جمع است که کسی به آنها دستبرد نزند یا با یک بدل شبیه به اصل عوضشان نکند . یک بار یکی از رویاهایم تب کرده بود ؛ فکر می کنید چه کار کردم ؟ تا صبح پاشویه اش کردم تا خوب شد . بله ، من دایم مواظب رویاهایم هستم چون دیده ام کسانی را که با سهل انگاری رویایشان راا گم کرده اند یا خدای نکرده رویایشان به کابوس بدل شده است .
هنوز در فکر هستم که من تاکنون برای چه چیزهایی و در چه کارهایی مسابقه داده ام و سرعت گرفته ام ، باور کنید که : جز وحشتم نیفزود ....
آنچه به عنوان تفاوت منظور نظر است ، از طریق تعریف جنبه های مختلف هرنوع از حجاب ، برای خواننده حاصل می گردد :
اخلاص یکی از اسرار من است که در دل بنده ای می نهم که دوستش دارم .
*** *** ***
یا نخست خویش را اندرز گو و یا شرم کن و دست از اندرز مردمان بکش .
*** *** ***
یا داوود! در روز واپسین، همان سان که نزدیک ترین بندگان به من فروتنانند، دورترین
کسان از من متکبرانند.
*** *** ***
ای فرزند آدم ! هر روز که می آید ، روزی ات می رسد و تو غم می خوری ! از عمرت
می رود و تو غم نمی خوری !
می جویی چیزی را که نافرمانی می آورد ، ولی آنچه داری بسنده ات می کند. ( احادیث قدسی )