باور می کنی ؟
امروز خیلی دلتنگ بچه هایی بودم که بیش از ۲۰ سال پیش دانش آموزم بودن . بچه ها که میگم ، در واقع بچه ها نبودن و اغلب هم سن و سال خودم بودن یا چندسال بزرگتر یا کوچکتر .یه مدرسه شبانه در قم . اغلب چون ازدواج کرده بودن مدرسه شبانه درس می خوندن . با بیشترشون دوست بودم و خیلی به هم وابسته بودیم . اما مطابق معمول از هم جدا شدیم و دور افتادیم . تا چندسالی پیگیر هم بودیم ولی عاقبت در برابر جبر روزگار تسلیم شدیم و قانع به یادی زنده که کنج دلمون اونجا که گنجهارو جا میدیم ، جا داده بودیم .
گاهی یادشون که می افتادم منقلب می شدم و احساس ناتوانی می کردم . از جمله امروز که واقعا گریه می کردم و اسمشونو به همکارم می گفتم . همکارم گفت : حتما اونام یادت افتادن ...
خلاصه از طریق اینترنت به اسم یکیشون رسیدم . متوجه شدم که موسسه ای فرهنگی در یکی از شهرهای جنوبی دایر کرده . زنگ زدم و کارمندش شماره همراهشو داد . بهش زنگ زدم وقتی صداشو شنیدم انگار نه انگار که سالهاست از هم خبر نداریم ! مثل دوستانی که هرروز همدیگه رو میبینن با هم حرف زدیم و متوجه شدم الان تهران هستن و دقیقا رو به روی اداره ی من اقامت دارن !! و خدا بخواد فردا قراره همدیگه رو ببینیم ...
+ نوشته شده در دوشنبه سیزدهم شهریور ۱۳۹۱ ساعت 21:9 توسط آزادسرو
|