به اردوهایی که برای بازدید از مناطق جنگی ترتیب داده میشه میگن راهیان نور . فکر کنم اینو خودتون می دونستین ! بیشتر هم میبرن جنوب و مثل همیشه غرب مظلوم واقع میشه .

تا امسال این اردوها وضعیت دیگه ای داشت . مثلا دلبخواهی در بعضی مدارس  مثل مدارس شاهد انجام می شد . ولی از سال تحصیلی جاری به عنوان بخشی از درس آمادگی دفاعی برای همه ی بچه های سال دوم تقریبا الزامی شده و البته نه اجباری .

چرا الزامی ؟ خوب معلومه دیگه درس آمادگی دفاعی کاملا به این موضوع مرتبطه و چرا غیر اجباری ؟ خوب اونم پرواضحه چون شاید خانواده ای نخواد فرزندش به اردو بره .

تا اینجای داستان با معضلی روبرو نیستیم . حتی به نظر من هر ایرانی باید از این مناطق بازدید کنه و به وسعت و تنوع و خطرات و... مناطق جنگی پی ببره تا شاید بتونه درک کنه که یک رزمنده چه کار کرده و چه ارزشی برای ما داره .

اما مشکل اینجاست ( شاید هم لطف قضیه اینه و دیدگاه من اشتباهه) که ما در این قضیه هم خیلی و خیلی ! از بعد معنوی وارد میشیم و کلا یک رنگ و بوی کاملا مذهبی به اون میدیم . منکر امدادهای غیبی در جبهه و اصلا در تمام زندگی یک انسان نیستم . منکر نقش عرفان و معنویت در پیشبرد انقلاب نیستم .

ولی هنوز برام قابل هضم نیست که چرا ما از بچه های کم سن و سال که در حال و هوای امروز رشد کردن ، چیزی از انقلاب و جنگ ندیدن که هیچ ، جز روی ترش کردن خانواده از این مفاهیم هم چیزی دریافت نکردن ، توقع داریم که مثل خود ما با این قضایا برخورد کنن!

یعنی تا میگیم مثلا شهید خرازی یا بروجردی یا... فورا متاثر بشن . یا با شنیدن مارش نظامی و سرودهای جنگ منقلب بشن . به نظرم این توقعات نابجا باعث میشه که برخی از مسئولین فرهنگی نسبت به نسل جوان بدبین بشن و از اون بدتر نتونن با بچه ها به درستی ارتباط برقرار کنن.

چه خوبه که ما در تحکیم مبانی اعتقادی و فرهنگی که بهش اعتقاد داریم ، به روش های پیامبر اکرم (ص) و ائمه معصومین (ع) نظری داشته باشیم و موقعیت های فکری و روانی و تربیتی مخاطبان را به خوبی تجزیه و تحلیل کنیم .