سرود سرو

تو را چه وسوسه از عشق بازمی دارد؟

کدام فتنه ی بی رحم

عمیق ذهن تو را تیره می کند از وهم ؟

                  ***

شب آفتاب ندارد

و زندگانی من بی تو

چو جاودانه شبی ،

                - جاودانه تاریک است

تو در صبوری من

               - اشتیاق کشتن خویش

و انهدام وجود مرا نمی بینی

منم که طرح مودت به رنج بی پایان

و شط جاری اندوه بسته ام ،

                               - اما

تو را چه وسوسه از عشق بازمی دارد؟

تو را چه می رسد ای آفتاب پاک اندیش؟

ز من چگونه گریزی ،

                 - تو و گریز از خویش ؟

به سوی عشق بیا ،

                 - وارهان دل از تشویش

                                                 «زنده یاد حمید مصدق»